Zoals je mogelijk weet houden we ons binnen het WhereWeMeet – netwerk bezig met de zoektocht naar beter samenwerken over organisatiegrenzen. Dan denken veel mensen vooral aan het samenwerken verschillende organisaties. En daar gaat inderdaad veel aandacht naar uit: hoe werk je samen in ketens of verbanden waar verschillende partijen aan deelnemen? Dat is op steeds meer terreinen noodzakelijk. In de zorg en het onderwijs. Bij veiligheidsvraagstukken of mobiliteit. Bij de energietransitie of de wateropgave. En het geldt zeker niet alleen bij publieke onderwerpen. Ook ondernemingen werken intensief samen in bijvoorbeeld logistieke ketens, in research & development of op het gebied van customer service. En dan zijn er de samenwerkingsverbanden waar publiek en privaat elkaar ontmoeten. We zien een krachtige beweging naar collaboratie, coöperatie en co-creatie. Het constructief overbruggen van grenzen voor allerlei vormen van tijdelijke en structurele samenwerking wordt langzaamaan een kerncompetentie voor veel organisaties.

Maar we komen ook heel veel situaties tegen waarin grenzen lijken te bestaan binnen organisaties. En waar ook daar het samenwerken moeizaam verloopt. Het is echt niet zo dat bruggen altijd gemakkelijk worden geslagen als mensen voor dezelfde eindbaas werken. Een gedeeld logo of een gezamenlijke salarisadministratie leidt niet automatisch tot vruchtbare samenwerking.

We zien vaak dat verhoudingen tussen verschillende organisatieonderdelen niet zo heel veel verschillen van verhoudingen tussen verschillende organisaties. Divisies, afdelingen, teams gedragen zich geregeld als ware het afzonderlijke organisaties. Het leidt tot verkokering en suboptimale resultaten. Er ontstaan ‘silo’s’ of – zoals we laatst in defensiekringen hoorden – “stovepipes”.

Het overbruggen van de grenzen tussen die silo’s, binnengrenzen, laat zich in veel gevallen goed vergelijken met het overbruggen van buitengrenzen. Zijn er behoeften of doelen die je deelt? Is er onderling vertrouwen? Is er erkenning voor de verschillen? Is er voldoende evenwicht? En als er niet aan die harde voorwaarden voor samenwerking wordt voldaan: wat moet je dan doen? Soms vraagt dat om onorthodoxe aanpakken. Zo zien we tussen organisaties de opkomst van min of meer onafhankelijke ‘grensvlakprofessionals’ wier taak het is bruggen te slaan en wederzijds begrip te kweken. Binnen organisaties zouden die ook wel eens relevant kunnen worden. Ken jij goede voorbeelden van het omgaan met je binnengrenzen?